“ასე მგონია ძაღლებს თავის ლოცვა აქვთ… ახლა ვუყურებ მომაკვდავ პატარა უმწეო ლეკვს და ვფიქრობ…” – კაჭკაჭიშვილი

სამოქალაქო აქტივისტი, მიშა კაჭკაჭიშვილი:

“ასე მგონია ძაღლებს თავის ლოცვა აქვთ, რომელსაც თავიანთ ენაზე, ცისარტყელაზე წასვლის წინ ამბობენ თვალებით.

ჩვენ, ადამიანებს, არ გვესმის მათი ლოცვის ხმა და ვერც ვერასოდეს გავიგებთ.ამ ცხოვრებაში უამრავი რამ მინახავს და მიკეთებია. კარგიცა და ცუდიც, საზიანოც და სასარგებლოც, მაგრამ რაც დროს გადის, რამდენ წარმატებასაც არ უნდა მიაღწიო კაცმა, ყველაფერი ფუჭია, თუ კი ძილის წინ, თუნდაც უმნიშვნელო რამ არ გაძლევს მშვიდად დაძინების საშუალებას.

ახლა ვუყურებ მომაკვდავ პატარა უმწეო ლეკვს და ვფიქრობ იმაზე, რომ როცა ჩემი დრო მოვა იმ ქვეყნად წასვლის და თუ რამოდენიმე წამი მექნება დარჩენილი, ალბათ არ ვინანებ არაფერს. და თუ განგება ინებებს, დარჩენილ ცხოვრებას კიდევ უფრო გამალებით და მთელი არსებით მივუძღვნი მათ. სულ მცირე იმას ვეცდები, რომ ამ ქვეყანაში ეს საშინელი დაავადება, სახელად ” ჭირი ” გაქრეს სამუდამოდ.

სულ მეყვარები…”