უცხოური მედია kievvlast.com აქვეყნებს ინტერვიუს სერგეი კოროტკიხთან – “ბოცმანთან”, სათაურით, “ადვილია გახდე უკრანელი.”
“ბოცმანი” არის ერთ-ერთი დამაარსებელი, ორ ქართველთან ბახვა ჩიქობავასთან (გარდაიცვალა მარიუპოლის დაცვაში) და გიორგი ქუფარაშვილთან ერთად აზოვის პოლკისა რომლის მებრძოლები უკვე თვეზე მეტია მარიუპოლის ალყაში აგრძელებენ ბრძოლას რუსული ჯარების წინააღმდეგ.
ბოლო რვა წლის განმავლობაში აზოვისა და სხვა მოხალისეთა ბატალიონები ასე ვთქვათ, ნაციონალისტურ ორგანიზაციებად ითვლებოდნენ, მაგრამ 24 თებერვალს ზუსტად დილის 5 საათზე, უკრაინაზე რუსეთის თავდასხმით, ყველაფერი შეიცვალა. ახლა “აზოვი” უმაღლესი სიმამაცის, პატივისა და ღირსების სიმბოლოა. სერგეიმ ბოლო რვა წლის სიცოცხლე მიუძღვნა ომს და ბრძოლას რუსეთის კგბ-პუტინის ავტორიტარიზმის წინააღმდეგ, მას ჰყავს თანამებრძოლები ბელორუსიდანაც, რუსეთიდანაც რომლებიც უკრაინასთან ერთად იქცნენ ერთიან ძალად და გააცნობიერეს, რომ მათ ბრძოლაზეა დამოკიდებული არა მხოლოდ უკრაინის, არამედ ბელორუსისა და რუსეთის თავისუფლება.
– რა იყო ყველაზე ცხელი ადგილები კიევის რეგიონში ომის პირველ დღეებში?
– თუ ჩვენ არ ვსაუბრობთ საომარ ზონებზე, მაშინ ყველაზე ცხელი წერტილები იყო, სადაც ადამიანები ცდილობდნენ ჩარიცხულიყვნენ უკრაინის შეიარაღებულ ძალებში ან მიეღოთ იარაღი. პლუს – დიდი რაოდენობით სპონტანური საგუშაგოები, რომლებიც გაჩნდა პირველ დღეებში კიევის რეგიონში.
ამ ორმა ფაქტორმა პირველ დღეებში გამოიწვია დეზორგანიზაციის ზრდა და ზოგჯერ ტრაგიკული შედეგებიც – ადამიანები აღმოჩნდნენ სტრესულ და გაუგებარ სიტუაციებში და უჭირდათ მტრის ამოცნობა – საგუშაგოების განთავსებისა და იარაღის გაცემის საკითხები, ჩემი აზრით, უფრო ადრე უნდა მოგვარებულიყო.
– ომი თქვენთვის დაიწყო 2014 წელს, დონბასში. როდის დაიწყო შენთვის ომის მიმდინარე ნაწილი, დიდი ომი რუსეთთან?
– მე სრულად ვიყავია აღჭურვილი – ჯავშანი, იარაღი, ჩანთა ყველაფერი რაც საჭიროა. ღამით ვასილკოვის სამხედრო აეროპორტთან ვიყავით, როცა რუსი დამპყრობლები მის აღებას ცდილობდნენ (ვასილკოვის სამხედრო აეროპორტის აღების პირველი მცდელობა იყო 24 თებერვლის გამთენიისას.).
გასული აპრილიდან ვემზადებოდით დიდი ომისთვის. 24 თებერვალს დილის 9 საათზე უკვე მობილიზებული იყო 200 კაციანი ჯგუფი. ჩვენი კომპოზიციების უნიკალურობა იმაში მდგომარეობს, რომ რვა წლის განმავლობაში ომში ყველამ გადავკვეთეთ გზები და წინასწარ გვქონდა გეგმა: სად მივდივართ, როდის და რა შემადგენლობით.
იანვრის ბოლოს ჩვენ ვიქირავეთ ოთახები დასავლეთ უკრაინაში სანატორიუმ-კურორტების კომპლექსებში, რაც სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი გახდა ზუსტად ერთი თვის შემდეგ, 24 თებერვალს, გახდა თავშესაფარი როგორც ჩვენი ცოლების, ასევე შვილების, ასევე უკრაინის შეიარაღებული ძალების სამხედრო მოსამსახურეებისა და სხვა სამართალდამცავების ოჯახები. ამის წყალობით, მათ ქმრებსა და მამებს შეუძლიათ თავდაუზოგავად იბრძოლონ ფრონტზე, უკანმოუხედავად და ცოლ-შვილის რეალურ უსაფრთხოებაზე ფიქრის გარეშე. ეს არის ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ინვესტიცია ცხოვრებაში, რადგან სამხედრო ოპერაციების შემდგომმა ტრაგედიებმა რუსეთის ფედერაციისა და ბელორუსის “ძმური” სახელმწიფოების მთელ პერიმეტრზე შესაძლებელი გახადა რეალური ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა. შვილების, ცოლების, დების, დედების.
რუსული ურდოს ძალებისა და საშუალებების განლაგების რეალურ შეფასებასა და ანალიზზე დაყრდნობით, რომლებიც კონცენტრირებული იყო უკრაინის საზღვრებთან 2022 წლის დასაწყისში და თანამებრძოლების მზადყოფნის წყალობით, რომლებსაც ჰქონდათ დონბასში საომარი მოქმედებების გამოცდილება. 2014 წლიდან ჩვენი ჯგუფები ხარკოვში და ირპინში, ნიკოლაევსა და ჩერნიგოვში, მარიუპოლში და დნეპერში იყვნენ პირველები, ვინც შეხვდნენ ელიტარულ ქვედანაყოფებს ყველა სტრატეგიულად მნიშვნელოვან რაიონში გამონაკლისის გარეშე და პირველივე დღეებიდან ისინი მონაწილეობდნენ ბრძოლებში.
ოთხი დღის შემდეგ კიევსა და კიევის რეგიონში უკვე 600-ზე მეტი ადამიანი იყო, რომლებიც ახლა უკრაინის შვიდ ადგილას არიან. ზოგიერთ მათგანს, უკვე აქვს საკუთარი სახელი, სტილი და ბრენდი, როგორიცაა, ბატალიონი „შურისძიება“; “წმინდა ცა”, ბრიგადა “ძველი წიწაკა” და სხვ. და მათ, ვისაც “BOATSMAN BOYS” ეძახიან, მონაწილეობენ საომარ მოქმედებებში, რომლებიც განლაგებულია ყველა კრიტიკულ და საშიშ ზონაში.
–წითელი წიწაკა” – ვეტერანები?
–35 წლიდან და უფროსი. არიან ისეთებიც, რომლებიც 50 წელს გადაცილებულნი არიან. მათზე დიდი ხნის განმავლობაში შეგიძლიათ ისაუბროთ. 2015 წელს, ფაქტიურად ორ თვეში, ასეთი მოხუცებისგან შეიქმნა აზოვის სატანკო კომპანია, რომელიც დღემდე იბრძვის. მასში 65 წლის მამაკაცები იყვნენ, რომლებიც ტანკებში იღუპებოდნენ, მაგრამ მათთვის ეს მეორე ახალგაზრდობა იყო. უკურნებელი კიბოსთან საბრძოლველად მოსულებიც კი იყვნენ – დასაკარგი საერთოდ არაფერი ჰქონდათ. ახლა “ძველი წიწაკები” და მანკოს ჯგუფი ზაპოროჟიეს მახლობლად მდებარეობს. მათ რუსებს უკვე სამი სოფელი აიღეს.
–რა მდგომარეობა გაქვთ ახლა იარაღთან დაკავშირებით?
–ახლა ჩვენ კარგად ვართ შეიარაღებული – მოხალისეების დახმარებისა და მტრის დანაკარგის გამო. ჩვენ გვაქვს, მაგალითად, რუსებისგან აღებული საზენიტო-სარაკეტო სისტემა, ჩვენ დავიჭირეთ სრულად აღჭურვილი მტრის დრონები, რომლებიც, ერთი მხრივ, აღჭურვილია ისრაელის და იაპონური აღჭურვილობითა და პროგრამული უზრუნველყოფით, მეორე მხრივ, ეს ტექნიკა ჩვენი სტრატეგიული სამხედრო პარტნიორების ინტერესის ობიექტი გახდა. მათთვის, ვინც ხარკოვსა და დნეპერში იბრძვის, ცოტა ადვილია – ისინი უკრაინის შეიარაღებულმა ძალებმა სრულფასოვან ბატალიონებში გადაიყვანეს.
–მაგრამ ფრონტის ხაზი სულ რაღაც ორი კვირის წინ იყო კიევიდან 20 კილომეტრზე ნაკლები.
–მაშინ დრო არ იყო ფორმის მისაღებად. ახლა კი სამხედრო მოსამსახურეებში აგზავნიან. ალბათ, ეს საკითხი როგორმე გადაიჭრება, თუ უკრაინის შეიარაღებულ ძალებში უფრო მაღალ საფეხურებს მივაღწევთ… – კავშირები და ნაცნობები არ გვყავს. ჩვენ არ გვყავს პოლიტიკურად მნიშვნელოვანი ფიგურები მფარველობაში ასე რომ, ჯერჯერობით ასეა. შემდეგ კი არჩევანის გაკეთება მომიწია – ან ამ კავშირების ძიება, ან ორგანიზება. ჩემი ზოგიერთი ადამიანი სადაზვერვო სამმართველომ წაიყვანა. კარგი ურთიერთობა გვაქვს SBU-სთან.
–საკმაოდ სამუშაო ურთიერთობა გაქვთ თავდაცვის სამინისტროს დაზვერვის მთავარ სამმართველოსთან და SBU-სთან?
–დიახ, და სრულიად გასაგები მიზეზების გამო. 24, 25, 26 თებერვალს ბუდანოვი და [SBU-ს ხელმძღვანელი] ბაკანოვი დარჩნენ კიევის უშიშროების ძალებს შორის (ისინი, ვინც მე პირადად ვნახე).
მაგალითად, “ტიტანი” (შსს-ს დაქვემდებარებული უსაფრთხოების სპეციალური განყოფილება, – კ.ვ.) გაემგზავრა ლვოვში, რის შედეგადაც დედაქალაქში ობიექტები დაცვის გარეშე დარჩა, მაგრამ ბაკანოვი და ბუდანოვი დარჩნენ.
და, რა თქმა უნდა, დიდი პატივისცემა პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკის მიმართ, რომლის ფანი არ ვიყავი, მაგრამ მან გამოიჩინა გამბედაობა და დარჩა, გახდა ჩვენი საერთო “ბანერი”. ვფიქრობ, ამ ეტაპზე მან თავისი როლი 101 პროცენტით შეასრულა.
პირველი დღეები ყველაზე ცუდი იყო. და ერთ–ერთი მიზეზი იმისა, რუსებმა კიევი რატომაც ვერ აიღეს, სხვათა შორის, იყო ის ფაქტი, რომ ზელენსკი, ბუდანოვი და ბაკანოვი დარჩნენ დედაქალაქში. ეს არის ძალიან ძლიერი პირადი მაგალითი. და ბაკანოვისთვის და ბუდანოვისთვის დიდი პლიუსია ის, რომ ისინი მაშინვე ღია იყვნენ მოხალისეთა გაერთიანებებთან მუშაობისთვის.
–რამდენი სამხედრო ფორმირებაა უკრაინაში შენსავით გაურკვეველ სტატუსში?
–მე არ შემიძლია ვისაუბრო ყველას სახელით, მხოლოდ “აზოვის ოჯახის” – აზოვის ვეტერანების ბაზაზე შექმნილი ორგანიზაციებისთვის. ჩვენ ყველანი ვთანამშრომლობთ, ვცვლით ინფორმაციას, ვეხმარებით ერთმანეთს. მაგალითად, ბილეცკის მხოლოდ კიევში 2300 ადამიანი ჰყავს. სუმისა და ჩერნიგოვის თავდაცვის ხერხემალი აზოვია. ხარკოვსა და დნეპერში ორი ბატალიონი აზოვის მეთაურობით. მარიუპოლი ყველაზე ნათელი მაგალითია.
ჩვენ ერთად დავრჩით და აღმოჩნდა, რომ ჩვენს სასწავლო სისტემას და მოტივაციას მსოფლიოში ანალოგი არ აქვს. წლები გვდევნიდნენ – ნაცისტები გვეძახდნენ, კერძო ჯარი, წვერი არ მოსწონდათ, მომავალ ომზე რას ვამბობდით და ა.შ. მაგრამ რასაც ახლა “აზოვი” გვიჩვენებს მარიუპოლში – ასეთი შედეგის გამოტანა მსოფლიოში არცერთ არმიას არ ძალუძს.
როცა ლაპარაკობენ დასავლელ ინსტრუქტორებზე, რომლებიც ვითომ გვავარჯიშებდნენ, ეს სისულელეა. ფაქტობრივად, „აზოვი“ მე და ორმა ქართველმა მოხალისემ შევქმენით 2014 წელს – ბახვა ჩიქობავა (გარდაიცვალა მარიუპოლის დაცვაში) და გიორგი ქუფარაშვილი (მძიმედ დაიჭრა მარიუპოლის დაცვაში, მკურნალობს ვინიცაში).
2014 წლის აგვისტოში ჩვენში, სამივედი მილიონი დოლარს პირდებოდნენ ხალხს, ახლა მხოლოდ ჩემთვის 500 ათას დოლარს აძლევენ (იცინის).
ასე რომ, ნატოს ინსტრუქტორები არასოდეს ყოფილა. სანქციებში ვიყავით, რა ნატო? ჩვენ თვითონ შევქმენით სერჟანტთა და ოფიცერთა სკოლები – ეს 90% გიორგის დამსახურებაა. ის შვიდი წლის განმავლობაში წვრთნიდა, შეიმუშავა მარიუპოლის თავდაცვის გეგმა, რომლის მიხედვითაც ჩვენ ახლა ვიცავთ ამ ქალაქს.
გიორგი იშვიათად ახსოვთ, ეს უსამართლობაა, რადგან იქ, სადაც ახლა აზოვები არიან, ჩვენ შედეგებს ვდებთ – მარიუპოლი, ხარკოვი, სუმი, ჩერნიგოვი, დნიპრო, ოდესა, ნიკოლაევი.
–იაპონიამ უკვე გამორიცხა აზოვი ექსტრემისტული ორგანიზაციების სიიდან და ბოდიში მოიხადა.
–2015 წელს აზოვში ორი იაპონელი მსახურობდა. ჩამოვიდნენ რუსეთის წინააღმდეგ საბრძოლველად. იყვნენ შვედები, რომლებიც მოვიდნენ ასევე შურისძიებისთვის. რვა წლის განმავლობაში გიჟად გვითვლებოდა. მაგრამ საბოლოოდ ჩვენ მართალი ვიყავით ომში. მეტიც, ომისთვის მზად ვიყავით არა მხოლოდ მორალურად, არამედ ორგანიზაციულადაც.
–აზოვის ოჯახში გასაგებია. მაგრამ თქვენს გარდა, არსებობს ATO/JFO-ს სხვა ვეტერანთა ასოციაციები.
–რა თქმა უნდა! “აიდარის” ოჯახი, “დნეპრის” ოჯახი, სხვა მოხალისეთა გაერთიანებები. მიხარია, რომ არიან ვეტერანები, რომლებიც ტერიტორიული თავდაცვის ხერხემალი გახდნენ და არა მარტო.
ჩვენ, თუ შეიძლება ასე ვთქვა, გაგვიმართლა, რომ ვარსებობთ მთელი ეს წლები. იგივე პეტრო პოროშენკო, როდესაც პრეზიდენტი იყო, ყოველმხრივ არღვევდა და ანადგურებდა მოხალისეთა გაერთიანებებს. მან დაიქირავა ლობისტები აშშ-ში, რომლებიც ითხოვდნენ გადაწყვეტილების მიღებას, რომ ჩვენ ექსტრემისტები ვართ – და ვიღაცამ ფული გადაიხადა ამისთვის.
–აგრძელებთ თუ არა ხალხის რეკრუტირებას?
–არა. მიღება შევაჩერეთ. რომ არ შეჩერებულიყო, ახლა გვეყოლებოდა არა 600, არამედ 2-3 ათასი ადამიანი. შეჩერებულია მენეჯმენტის სირთულეების გამო – ჩვენ არ გვაქვს ადმინისტრაციული შესაძლებლობები ამდენი ადამიანის სამართავად. სამი პრობლემური კომპონენტი: ადმინისტრირება, ლოჯისტიკა და ტექნიკური რესურსები.
ჩემი 600 ადამიანიდან ახლა მხოლოდ 200 არის დასახლებული – მათ აქვთ შემწეობა და მიიღებენ ანაზღაურებას ტრავმის ან გარდაცვალების შემთხვევაში. დანარჩენები, როგორც ადრე, მოხალისედ იბრძვიან, ძირითადად მოხალისეებისგან მოზიდული რესურსებით. მოსაგვარებელია დაღუპულთა ოჯახებისთვის თანხის გადახდის საკითხი, ბავშვებისთვის შეღავათების დაწესების, ჩვენს დაღუპულ ბიჭებს კი მებრძოლის სტატუსი მიენიჭება.
–ანუ, უკრაინის შეიარაღებულ ძალებსა და მოხალისეთა ბატალიონებს შორის ურთიერთობება ჯერ არ არის ნორმალიზებული?
–მე დიდ პატივს ვცემ უკრაინის შეიარაღებულ ძალებს, ისინი შესანიშნავად იბრძვიან. მაგრამ სამობილიზაციო პოლიტიკა ჩემთვის დიდწილად გაუგებარია. მყავს რამდენიმე ჯგუფი, სულ მცირე, 150 კაცისგან შემდგარი, რომლებიც წვრთნიან და ამზადებენ 6-კაციანი მცირე ქვეითი და კომბინირებული მექანიზებული ჯგუფები. ისინი მომზადებულია მტრის დეტალური შესწავლისა და ანალიზის, ტაქტიკის მახასიათებლებისა და მათ მიერ მიღებული გამოცდილების, მათი დაკომპლექტების და ფორმირების დონის საფუძველზე (მათ შორის ეთნოეროვნულ საფუძველზე), რაც საშუალებას აძლევს მათ ეფექტურად იმუშაონ.
ასეთი სპეციალისტები უკრაინაში ცოტაა. ეს არის ზუსტად ის ძალები, საიდანაც უნდა აშენდეს სპეციალური ოპერაციების ძალები და პარტიზანული რაზმები.
უკრაინის შეიარაღებული ძალებისგან განსხვავებით, რომლებიც მობილიზაციის პროცესში იღებენ საბრძოლო გამოცდილების მქონე სპეციალისტებს, ჩვენ გვაქვს ინტეგრირებული განსხვავებული მოდელი, რომელიც საშუალებას გვაძლევს არ დავშალოთ კარგად კოორდინირებული გუნდები, რომლებიც რვა წელია იბრძვიან და არ კარგავენ ეფექტურობას, რადგან ჩვენ ბევრად მეტის გაკეთება შეგვიძლია. გარდა ამისა, ეს მოხალისეები არიან – მაღალი მოტივირების ადამიანები.
არავის გაკრიტიკება არ მინდა, მაგრამ ახლა უნდა მოხდეს რესტრუქტურიზაცია, ყოველ შემთხვევაში, შექმნილ მოხალისეთა გაერთიანებებთან მუშაობის თვალსაზრისით. სამწუხაროდ, სამხედრო კომისართა უმეტესობა, გარდა 2014-2015 წლების შემდეგ დანიშნულებისა, ორი თვის წინ ცხოვრობდა საბჭოთა-ავღანეთის ომის რეალობით და სრულიად ლოიალური დამოკიდებულება ჰქონდათ რუსეთის მიმართ. დიახ, ახლა სიტუაცია შეიცვალა – რუსების მიმართ ბრაზია, მაგრამ ძირითადად სამხედრო კომისარიატები მორალურად და ტექნოლოგიურად მოძველებული საკადრო ნაწილებია.
ვინც უნდა შეაქო და დააჯილდოვო, ეს ჩვენი მსროლელებია, განსაკუთრებით ისინი, ვინც კიევის დაცვაში მონაწილეობდა. 70%-ით მათი დამსახურებაა, რომ კიევი გადარჩა. ჩვენი მსროლელები ბევრჯერ უფრო ეფექტურია, ვიდრე რუსების, თუმცა ჩვენსას გაცილებით ნაკლები აღჭურვილობა აქვთ.
–ბუჩას მერმა, ანატოლი ფედორუკმა, თქვა, რომ ბუჩაში რუსული ტანკების დალეწილი კოლონა, რომელმაც მსოფლიოს ყველა მედია გვერდი მოიარა, ჩვენი არტილერიის ნამუშევარია და არა ბაირაქთარებისო.
–თუ უკრაინის მკვიდრი სადმე უკრაინის შეიარაღებული ძალების არტილერისტს ხედავს, მადლობა უნდა თქვას და გადაიხადოს მისთვის – მაღაზიაში, რესტორანში, სადმე. მთავარია მათი საქმე.
ბუჩაში მოხდა, მე არ ვიცი მისი სახელი, ხმის მიხედვით, ხანდაზმულ ქალს ჰგავს, დაურეკა მოხალისეებს და შეატყობინა, რომ მის ქუჩაზე ხედავს სატანკო კოლონას, მოხალისე მსროლელებს დაუკავშირდა. პირველი გასროლა ოდნავ აცდა, მეორე ჭურვი პირდაპირ მიზანში მოხვდა, შემდეგ კი არტილერიამ გაანადგურა მთელი კოლონა. ასეთი მაგალითები ბევრია. სამხრეთში ერთი ჩვეულებრივმა ბიჭი აწვდიდა ინფორმაციას მტრის ტექნიკის გადაადგილების შესახებ და უკრაინის შეიარაღებული ძალები კი მუშაობდნენ.
ეს არის ისტორიები ომის დროს სამოქალაქო საზოგადოებაზე, ყველა პოულობს ნაცნობებს, რომელთა საშუალებითაც შეიძლება ინფორმაციის გადაცემა, და ისინი, თავის მხრივ, ეძებენ ნაცნობებს, რომელთა მეშვეობითაც ეს ინფორმაცია სასარგებლო ხელამდე მივა. ეს არის „ქვედა კომუნიკაციების“ ფენომენი, რომელიც იძლევა შედეგებს.
ჩემთვის ეს პირველი ომი არ არის. მაგრამ 2022 წლის ომი განსაკუთრებული ომია, ისეთი ადამიანებიც კი წავიდნენ ომში ახლა, „რუსული სამყაროს“ მიმართ გუშინ პასიურ სიმპათიას რომ გამოხატავდნენ – დაუნგრიეს სახლები და ქალაქები, დაღუპული ნათესავები და მეგობრები, გაანადგურეს ბიზნესი. ისინი ომში წავიდნენ – და უკრაინაში პრორუსული პარტიები აღარ იქნება, მათთვის ადგილი აღარ არის.
აუცილებელია საკითხის მოგვარება დასავლეთის რეგიონების ტერიტორიულ თავდაცვის ძალებთან, რათა მათ რეგიონებს გადასცენ მთელი ის ტექნიკა, რაც მათ ჰუმანიტარული “ქარავნებიდან” ამოიღეს, ან მეორე მატარებლებით წავიდნენ საბრძოლველად.
აქ მთელი ქვეყანა ომშია და იქ ვიღაცამ გადაწყვიტა ფულის შოვნა დასავლურ დახმარებაზე. კოშმარია კონტრაბანდისტების ფურგონები, რომლებიც მთელ დასავლეთ უკრაინაში შრიალებენ, ისინი არამარტო ჩვენს იმიჯს ვნებენ, არამედ ხელს უშლიან ევროპელებს ჩვენი დახმარების სურვილში. ზოგიერთი ქრისტიანული ორგანიზაციაც კი იწყებს იმედგაცრუებას: როგორ ხდება, როცა ყველაფერი საზღვრის მეორე მხარეს არის გათვლილი, მაგრამ აქ ის სადღაც ქრება. რატომ ქრება? იმიტომ, რომ საზღვრის მეორე მხარეს არის საქონლის მკაფიო სია, ხოლო ჩვენს მხარეს არის ერთი “ავტობუსი ჰუმანიტარული დახმარებით”.
სახელმწიფომ უნდა უზრუნველყოს ჰუმანიტარული ნაკადების ცენტრალიზებული მართვა, რათა ჰუმანიტარული დახმარება წავიდეს ომის შედეგად დაზარალებული ცხრა რეგიონის საწყობებში და რატომღაც არ დარჩეს დასავლეთ უკრაინის საწყობებში. იქ ეკონომიკა განადგურებულია? არა. მაშ, რატომ არის ჰუმანიტარული?
ომის შედეგად დაზარალებულ რაიონებში ცხრა საწყობში ჰუმანიტარული დახმარება უნდა მიიღონ სახელმწიფოს მიერ უფლებამოსილმა ადამიანებმა და დაუყოვნებლივ გაუგზავნონ მათ, ვისაც ეს დახმარება სჭირდება.
და მოროდიურების დასჯა უნდა მოხდეს სწრაფად და მკაცრად. ორ-სამ თვეში ხომ ეს ჰუმანიტარული დახმარება ბევრი ადამიანის საარსებო წყარო გახდება.
–თქვენ აქ იყავით თითქმის ყველა ცხელ წერტილში: ბუჩა, ირპენი, ვასილკოვი, მაკაროვი, გოსტომელი, – შეგიძლიათ შეაფასოთ თქვენი შთაბეჭდილებები?
–მე ჯერ არ ვყოფილვარ ბოროდიანკაში, მაგრამ ვიცი, რომ ქალაქში საცხოვრებელი კორპუსები განადგურდა დაბომბვის შედეგად, ნანგრევების ქვეშ დაიღუპა უამრავი მშვიდობიანი მოქალაქე. და ეს საშინელებაა. ბუჩი უარესია. ბომბების სროლისას სიკვდილი ერთია. და სულ სხვა რამეა გენოციდის მსხვერპლი გახდე, რომელიც რუსულმა ჯარებმა ბუჩაში მოაწყვეს. ძარცვავდნენ, აუპატიურებდნენ, გაწამებდნენ. ვორცელში, ირპინში და კიევის რეგიონის სხვა ქალაქებში მოხდა მშვიდობიანი მოსახლეობის მკვლელობა. მაგრამ ბუჩაში ეს არის ზუსტად გენოციდი.
ბევრი რამ მინახავს ცხოვრებაში და ომი ბინძური საქმეა. მაგრამ რაც ბუჩაში მოხდა, ეს სცილდება ყველაფერს, რაც შეიძლება ომად ჩაითვალოს. ეს არის გენოციდი. ერთადერთი, რისი გაკეთებაც რუსეთის ფედერაციას შეეძლო, იყო თავისი მეომრების პასუხისგებაში მიცემა. „სპექტაკლებზე“ საუბრობენ. ამიტომ, ვაი, ბუჩას მსგავსი ისტორიები კიდევ იქნება – სიმწარე გაიზრდება.
ახლა რუსებმა გადააჭარბეს საკუთარ თავს და მთლიანად გამოავლინეს თავი. როდესაც წავიკითხე ჩეჩნების მოგონებები რუსეთის ფედერაციასთან ომების შესახებ, რუსი ჯარისკაცების მიერ ჩადენილ სისასტიკეებზე, მეჩვენებოდა, რომ ეს იყო ერთგვარი პროპაგანდისტული გაზვიადება. ახლა მივხვდი – ეს რუსული არმიის სისტემაა. სირიაში ადგილობრივი მაცხოვრებლების თავები, ჯვრებს დააკრეს, ჩეჩნეთში არიან გაუპატიურებული და მოკლული ბავშვები და მოზარდები. ბუჩაშიც.
შოვინიზმი რუსი ხალხის დაავადებაა, რომელიც უნდა დაინგრეს. დიახ, რუსეთის ფედერაცია უნდა გახდეს ზუსტად ფედერაცია, რომელიც მოაგვარებს თავის შიდა პრობლემებს და ააშენებს გზებს და არა იმპერია, რომელსაც რუსეთი ყოველთვის სისხლზე აშენებს.
რუსები მომაკვდავი ერია. პუტინი პასუხისმგებელია მათ გადაშენებაზე. როცა ხელისუფლებაში მოვიდა, ისეთი ეკონომიკური შესაძლებლობები ჰქონდა ნორმალური ქვეყანა აეშენებინა, რომ ახლა შეგვშურდებოდა. მაგრამ მან გადაწყვიტა ბრძოლა – საქართველოსთან, შემდეგ ჩვენთან.
პუტინმა იმდენი ოლიგარქი გააჩინა… ამ 1000-მა ოჯახმა გააუპატიურა რუსეთი, გაუპატიურებულ რუსეთში განუვითარდა სტოკჰოლმის სინდრომი და ახლა თვლიან, რომ გარშემომყოფებიც უნდა გააუპატიურონ. და ეს ყველაფერი რუსული დიდი შოვინიზმიდან მოდის.
მაგრამ უკრაინასთან გაჭიანურებული ომის შემდეგ, ადრე თუ გვიან ისინი დაიწყებენ საკუთარი გვამების რაოდენობის გაცნობიერებას და მოინანიებენ.
ადრე თუ გვიან, მოინანიებენ. ზოგადად, მონანიება რუსი ხალხის საყვარელი გართობაა. სტალინის შემდეგ სტალინი დაგმეს. ხრუშჩოვის შემდეგ მათ დაგმეს ხრუშჩოვი. გორბაჩოვის შემდეგ მთელი სსრკ დაგმეს. როცა პუტინი მოკვდება, იტყვიან, რომ მან მოატყუა. მაგრამ მაინც, მთელი ჩვენი სიკვდილი მათ სინდისზეა.
–თუ მაინც აქვთ სინდისი.
–კარმა ბოროტებაა.
–იყავით თუ არა პირველი, ვინც ბუჩას ნაწამები მაცხოვრებლების ცხედრების დოკუმენტაცია მოახდინა?
–დიახ, ჩვენ გვაქვს 12 მარტს თვითმფრინავებიდან გადაღებული კადრები. ცინიკურ რამეს ვიტყვი: რუსებმა საკუთარ თავს ზიანი მიაყენეს ძაღლების დახოცვით. ძაღლები ცხედრების ნაწილს შეჭამდნენ – და ეს ძალიან გაართულებდა ამოცნობას… მაგრამ, როგორც მე მესმის, ძაღლების მკვლელობა რუსული არმიის რწმენის ნაწილია.
სწორედ რუსები (ეროვნებით) გამოირჩეოდნენ ძარცვით. ქალის საცვლები ზურგჩანთებში ყოველგვარ ფანტაზიას სცილდება – ამის შემდეგ რუსული არმიის ღირსებაზე ლაპარაკი საერთოდ არ ღირს. ისინი საზიზღარი დეგენერატები არიან.
ეს ასევე ჩემი პირადი გამოფხიზლების ნაწილია. ბევრი რუსი ნაცნობი და მეგობარი მყავს, რომლებიც ჩვენთან ერთად იბრძოდნენ რუსეთის ფედერაციის წინააღმდეგ დონბასში, იქიდან უკრაინაში გადავიდნენ და აქ უკვე შეეძინათ შვილები და ვერ ვათავსებდი გონებაში, ვერ წარმომადგენინა… საბავშვო სკუტერების შემდეგ, ნაძარცვის შემდეგ… ეს სცილდება გაგებას, მიღებას, ზოგადად, ყველაფრის ადამიანურ საზღვრებს სცილდება.
–რთულია აღარ იყო რუსი?
–ადვილია გახდე უკრაინელი.
ეს უკვე ვთქვი და შემიძლია გავიმეორო: ყოველივე ამის შემდეგ, რაც მოხდა, რუსეთმა დაკარგა რუსული კულტურის, რუსული ისტორიის, რუსული ენის, მართლმადიდებლური ქრისტიანობის მემკვიდრეობის უფლება – განსხვავებით კიევისაგან, რომელიც იყო და რჩება რუსეთის ქალაქების დედა, რომელიც დღეს ცხადყოფს დიდ რუსულ მემკვიდრეობას რეალურ ბრძოლაში, სადაც ადამიანებს, შეუძლიათ გადაწყვიტონ მოკვდნენ თავიანთი მეგობრებისთვის, რაც აბსოლუტურად უცხოა რუსეთისთვის, რომელიც გადაიქცა საკონცენტრაციო ბანაკად…
გებელსის პროპაგანდამ, ნაცისტურმა იდეოლოგიამ, ფაქტობრივად, მოკლა რუსეთისა და მართლმადიდებლობის მრავალსაუკუნოვანი ისტორია და კულტურა.
კომენტარები