სოცირებული პროფესორი, ბექა კობახიძე:
“ხელისუფლების გულშემატკივრის პოზიციიდან ვფიქრობ, ვფიქრობ და სამწუხაროდ ერთ დასკვნამდე მივდივარ: შესაძლო რუსული აგრესიის წინააღმდეგ (ცხინვალის ანექსია, ლუგარის დაბომბვა, სომხეთისკენ კორიდორის გაჭრა, თრუსო-ყაზბეგის ოკუპაცია) არავითარი გეგმა არ აქვთ.
გეგმა ერთადერთია: ბოლომდე გაწოლა და უბრალო იმედის ქონა, რომ რუსეთი ამას არ იზამს.
რავარი იმედია, რომ რუსეთი რამე ცუდს არ იზამს?
2008 წელს რუსეთი რომ იგოეთთან გაჩერდა და თბილისში არ შემოვიდა, ამას ჰქონდა რამდენიმე მიზეზი:
1. პუტინის საერთაშორისო აგრესია ჯერ კიდევ სატესტო რეჟიმსი იყო და ჯერ კიდევ მანძილი ჰქონდა გასასვლელი სრულ თავზეხელაღებულობამდე;
2. სუსტი, მაგრამ მაინც საერთაშორისო რეაქცია;
3. მთავარი: არმიისა და ხელისუფლების მზაობა ებრძოლათ თბილისისთვის.
ომს ალბათ ვერ მოვიგებდით, მაგრამ არმია და ხელისუფლების პოზიცია ქმნიდა ფაქტორს, რომ თბილისისთვის ომი იქნებოდა.
2008 წლის არმია იყო ბევრად უკეთესი.
ახლა ოკუპირებულ რეგიონებში სულ ათასამდე რუსი ჯარისკაცი თუ იქნება, მაქსიმუმ, მაგრამ არსად ჩანს რომ რუსეთი ჩვენდ ხელისუფლებასა და არმიას ფაქტორად თვლიდეს.
უბრალოდ არ შეიძლება რუსული ჯარისგან დაცლილი ცხინვალის ანექსიაზე ახლა ბედავდნენ საუბარს.
ჩვენგან სამხრეთით აზერბაიჯანის არმია ქმნის ფაქტორს და არათუ რუსული მუქარის არ ეშინია, შეტევით პოზიციებზე დგას.
ე.წ. სამშვიდობო და არგაღიზიანების პოლიტიკა შეუძლებელია თუ შენ საომარ რესურსს გაანულებ. ნული რომ ხარ სწორედ იმიტომ დაგარტყამენ.”
კომენტარები