ფილოლოგი გია მურღულია სოცილურ ქსელში წერს:
,,41 წელია, სკოლაში ქართულ ენასა და ლიტერატურას ვასწავლი. ასევე, ბავშვებსა და საზოგადოებას ვთავაზობ საგანმანათლებლო პროგრამებს: “მცირე პროზა”, “ფილმმი”, “ფიქრი ფიქრზე”, “ფილოსოფია უფროსკლასელთათვის”, “რუსთველის სამყარო”, “გურამიშვილის სამყარო”, “ილიას სამყარო”, “მსოფლიო პოეზია”, “იგავების სული”, “ბიბლია – ხელოვნების წყარო”.
ბავშვებთან შეხვედრის ყოველი დღე მახსენებს კონფუცის სიტყვებს: “ის, ვინც წარსულის ჭვრეტისას ხედავს მომავალს, ღირსია იწოდებოდეს მასწავლებლად”.
პედაგოგი შემთხვევით გავხდი, მაგრამ ჩემი ხვედრი არასდროს მინანია – ეს პროფესია, თუ წესიერად აღასრულებ, “განუკურნებელ” ღირსებას ბადებს. ვერავინ ზემოქმედებს მომავალზე ისე, როგორც მასწავლებელი და არაფერი ბადებს ისე თავისუფლებას, როგორც მასწავლებლობა.
მადლიერების სიტყვები, რომლებიც არაერთხელ მომისმენია, მარადისობას მაგრძნობინებს. მასწავლებლობა სწორედ მისი (მარადისობის) მსახურებაა – ტყუილად არ არის მოხსენიებული იესო სახარებაში ორჯერ “პედაგოგად”.
ხვალ დილას კვლავ ჩემს სივრცეში მივდივარ. ბავშვებს უნდა ვასწავლო ის, რაც ვიცი და რისიც მჯერა, ან არ მჯერა – აზრის მიზანშეწონილობის გამო “გადამალვა” მასწავლებლის საქმე არ არის. აქ ზღვარს მხოლოდ ზნეობა და ესთეტიკა ავლებს.
რა არის მორიგი გაკვეთილი? – შეხვედრა ღმერთთან, რომელმაც ამჯერად ასე გამოჩენა ინება.”
კომენტარები