გუშინდელი აქციის ‘არა რუსეთს” ერთ-ერთი მონაწილე, მარიამ დოლიძე, წერს:
“გუშინ დილიდან იმდენი ვინერვიულე, ვაი და არავის მოეწონოს, არადა რაღაც ქმედებას ითხოვს ხალხი. ხალხი კი არა, მეც მინდა რაღაცა გავიქნიო და კედელს შემოვალეწო, გამწარებული ვარ! შეურაცხყოფილი ვარ! დამცირებული ვარ და ამ ქვეშაჯვიების ბუდეს ერთი უწყინარი ტუალეტის ქაღალდის სროლაც აღარ ეკუთვნის-მეთქი? ხალხი კვდება იქ, ბავშვი მობლადუნობდა მარტო…
წავედი საყიდლად, გზაში ვფიქრობ, არ ვიყიდი იაფიანს, ის რუსული თემატური კია, მაგრამ ქვასავით მძიმეა და პოლიციელს არ გაარტყას ვინმემ შემთხვევით, ისევ რბილი ჯობია-მეთქი. თან ლამაზი იქნება ლენტივით რო გაიშლება… კი, ლამაზიც უნდა იყოს და ესთეტიურიც, – ასეთ აქტივიზმს მთხოვს ერი და უნდა მოვაწონო თან თავი ამ ხალხს, თორე მეორე დღეს ისევ ჩემებმა რომ დამიწყონ ლანძღვა ამის გამო, უნდა ავტირდე სიმწრისგან. ამასთან გასამკლავებლად აღარ მეყოფა ნერვები.
ვიყიდე…ძვირიანი, თეთრი, ქათქათა… კმაყოფილი ვარ.
აქციაზეც ვიყოყმანეთ, ბევრი ვიფიქრეთ, ვინც გამომართვა, ყველა გავაფრთხილე, შორს ისროლეთ, პოლიციელზე არ მოგიხვდეს შემთხვევით-მეთქი. წინასწარ რუპორში გამოცხადებაც არ დაგვვიწყებია, რომ ყოველი გაქნეული ხელი მთავრობას მიემართება კონკრეტულად.
გამოვიდა! ლამაზიც, ესთეტიურიც და არც არავის მოხვედრია ცუდად. იქვე ვიზეიმეთ ყვეეელამ. თითო მოქნეულმა ხელმა უფრო მეტი თქვა თითქოს, ვიდრე წინა დღეებში ნაყვირმა სიტყვებმა.
ამის შემდეგ კიდევ 40 წუთი ვიდექით მშვიდად: ვლაპარაკობდით, ფოტოებს ვნახულობდით, ფოტოგრაფები წუწუნებდნენ კადრში ვერ გამოჩნდა ეგეთი კარგიო, მერე ის უზარმაზარი დროშაც დავკეცეთ, რუპორშივე დავიძახეთ, რომ დაშლის დრო იყო და ყველა შეთანხმებულად დავიძარით ადგილიდან მშვიდად.
თუმცა ეს 40 წუთი სხვამ უფრო ”ნაყოფიერად” გამოიყენა, სია შედგენილი იყო: მაქარაშვილი, რუხაძე, ბერძენიშვილი, მჟავანაძე და ვინც მათ დაკავებაში ხელს შეგიშლით…ქალები დაიკიდეთ. 8 მარტია თან.
სწორედ ამ თანმიმდევრობით დაგვესხნენ თავს…ზურგში!
თრევა, ფოფხვა, რტყმა, ჯაჯგური, კივილი, ტირილი, ღრიალი, დანდობა არ იყო, ვიღაცა წააქციეს, ვიღაცას ხელებს უგრეხდნენ, ვიღაცას იდაყვი ჩაარტყეს და გული ერევა…და გარშემო ყველგან, ყველასგან ერთი და იგივე კითხვა: ”რატომ?” ჩახედეთ ვიდეოებს, ყველა წამოძახილი ასე იწყება…
რომ გგონია, რომ მორჩა. გაჩერდნენ. არა! სადღაც ვიღაცას გიენებივით არტყამენ წრეს და იწყება იგივე. საათები გავიარეთ ამაში და ამის შემდეგ გაიფრქვა ფქვილი.
გავიღვიძე დღეს და მთელი ისტორიიდან, მთელი ჩვენი ნერვიულობიდან, ტირილიდან, პოლიციელებთან მუდარებიდან…
მხოლოდ
ფქვილი.”
კომენტარები