“წყლიდან რომ ამოიყვანეს, ანგელოზს ჰგავდაო. მამა მოვარდა სახლის ტანსაცმლით „სუნთქავს, სუნთქავს“ – ჯიუტად იძახდაო” – ნანა აკობიძე

„იცით, ხო – ბავშვი მოკვდა დღეს ვაკის პარკში.

ბავშვები ვიყავით სკოლიდან გასულები დასვენებაზე. უკვე მკვდარი იყო.“

ჩემი შვილი ამბობს. სკოლიდან დაბრუნდა – ისევ ვაკის პარკზე გადმოიარა. ყვითელი ლენტებით შემოსაზღვრულ ადგილზე.

მოვიდა და ჰყვება სხვა ბავშვის სიკვდილის ამბავს – შემზარავად მშვიდი ხმით.

15 წლისაა და შეჩვეულია უკვე არაიშვიათ სიკვდილებს და ტრაგიკულ შემთხვევებს. თვალიც შეაჩვია, ყურიც და ემოციებსაც მართავს – ჩემზე უკეთესად.

ჩემი სიძე კი, რომელიც ვაკის პარკში მუშაობს და იმ საბედისწერო წუთებამდე კარუსელებზე აკატავა ეს ულამაზესი გოგო სხვა ბავშვებთან ერთად, ამ დრომდე ტირის დაცვის სხვა ბიჭებთან ერთად: ისეთი ლამაზი იყო, წყლიდან რომ ამოიყვანეს – ანგელოზს ჰგავდაო. მამა მოვარდა სახლის ტანსაცმლით – „სუნთქავს, სუნთქავს“ – ჯიუტად იძახდაო…

და ჰო – ჯერ ბიჭი გადამხტარა შადრევნიდან ბურთის ამოსაღებად. იმ ბიჭის საშველად გადამხტარა ეს ანგელოზი გოგო, მეორე ბიჭთან ერთად.

…საშიშად შეეჩვივნენ ჩვენი შვილები სიკვდილებს და საფრთხეებს.

ჩვენ ვერ – მაგრამ რა მერე? რას ვაკეთებთ, ტირილის და მოთქმის გარდა?

ვერაფერს. იმიტომ, რომ მხოლოდ ტირილი გამოგვდის კარგად.”