ჟურნალისტი ნათია ბერიძე მეუღლის მხრიდან ძალადობაზე თიკო ფეიქრიშვილის რუბრიკაში „ქალები“ „იმედზე“ საუბრობს:
“პირველივე დღეს, მას შემდეგ, რაც ხელი მოვაწერეთ, როცა საღამოს სახლში მასთან მივდიოდით, ქუჩაში, მოწმენდილ ცაზე, აბსოლუტურად ფხიზელმა, აბსურდული რაღაცების თქმა მომთხოვა… მომიყევი, რამდენი საყვარელი გყავდაო. კი ვიცი, მაგრამ შენგან მინდა რაღაცების გაგებაო.
ამის გამო ისე მცემა ქუჩაში… იქვე ახალგაზრდები იდგნენ და არავინ ხელი არ გაანძრია. ფიზიკურად ვერ გამოვიქეცი, წამართვა ტელეფონი, ტაქსიშიც იგივე გააგრძელა, ტაქსის მძღოლსაც ხმა არ ამოუღია. ვერავის ვთხოვე შველა. ქუჩაში გადმომიყვანა, ტალახში დამაგდო და ისე თმით ასე მიმათრევდა.
შემთხვევით მეზობელთან ქეიფობდა ხალხი და ისინი გამოვიდნენ, მიშველეს, გამოვითავისუფლე თავი, შევვარდი სახლში ნივთების ასაღებად, რომ გამოვქცეულიყავი და იქ დამხვდა მისი ოჯახი. ტალახიანი და ნაცემი შევედი. ზუსტად ორ წუთში შემოვარდა და სანამ არ გავითიშე, იქამდე მცემა. ყველა იქ იყო, დედა, და, დის ქმარი, დის მული და ვერავინ მიეკარა.
ფიზიკურად წინააღმდეგობის ძალა აღარ მქონდა და გათიშულს თავი დამანება. დედამისი გამოიწია ერთხელ და მასზეც გაიწია. მეტი არავინ ჩარეულა. მან მითხრა, ან 5 წუთში წახვალ აქედან, ან ვერასდროს წახვალო. წამართვა ტელეფონი, საფულე, ტრანსპორტი არ დადიოდა, ღამის სამ საათზე. იცოდა, რომ ისეთი ნაცემი ვიყავი, ფეხს დამოუკიდებლად ვერ გადავადგამდი… ვუთხარი, რომ დილით რომ გაიღვიძებდა, აღარ დავხვდებოდი, ჩემი ენა ჩემი მტერი აღმოჩნდა. ტუალეტშიც კი ვერ გავდიოდი მის გარეშე. ვიყავი ტყვეობაში, მისი ოჯახის წევრები ჯალათებივით თავზე მედგნენ, თუკი სადმე გადიოდა. მერე დედამისის ლაპარაკიდან მივხვდი, რომ ეშინოდათ, მათზე არ გადასულიყო მისი აგრესია და მე შემწირეს…“
შეგახსენებთ, ნათიამ პირველად ამ ძალადობაზე ათის დღის წინ დაწერა სოციალურ ქსელში:
კომენტარები